Na een late aankomst per vliegtuig in Sri Lanka, verbleven we één nacht in Negombo in een koloniaals ingericht hotelletje, van een Nederlander, om de volgende ochtend per tuk tuk naar het treinstation gebracht te worden. De tuktukreis, die een half uur in beslag had moeten nemen, duurde zo'n anderhalf uur vanwege een onervaren chauffeur, wat file en de langzame tuktuks. Gelukkig waren we bijtijds vertrokken en alsnog ruim op tijd voor de trein richting Unawatuna. De treinreis duurde slechts twee uur maar deze hebben we wel staand door moeten brengen, ik heb denk ik het laatste half uurtje even kunnen zitten. Het waren geen drukke taferelen à la India maar toch aardig vol. Wel een mooie route langs de kustlijn.
Eind middag kwamen we aan in Unawatuna, de trein had een station over geslagen waardoor wij er opeens achterkwamen dat we eruit moesten en in 5 seconden onze backpacks moesten pakken en uit de trein springen. Letterlijk springen want de trein was inmiddels alweer begonnen met rijden en tussen alle mensen kwam het aantrekkoord van Ricardo's backpack vast te zitten en deze kaatste terug via mijn been: een mooie oorlogswond als resultaat. Maar, het was gelukt! Lopend kwamen we na een kwartiertje bij ons hotel aan en jongens wat heb ik hier van genoten. Modern, groot, schoon, goed geïsoleerd en van alle gemakken voorzien. We hebben ons verblijf bij Green Villa dan ook meerdere malen verlengd en zijn uiteindelijk bijna een week hier gebleven. Niet per se omdat de omgeving zo fantastisch was maar omdat de accommodatie mij echt even een rustpuntje gaf.
Unawatuna zelf was namelijk wel leuk maar niet veel meer dan dat. Vol met Russische toeristen, je vindt er zelfs Russische menukaarten en een klein en niet zo mooi strand. Het heeft wel een gezellige weggetje naar de zee met allerlei leuke tentjes maar de prijzen schrokken wij wel van (na het spotgoedkope India). Naast de globale covid situatie heeft Sri Lanka ook nog eens een politiek-economische crisis te verduren gehad, die eigenlijk op dit moment nog gaande is. Er is een tekort aan van alles en daardoor zijn de meeste prijzen meer dan verdubbeld. Op sommige plekken komen de prijzen akelig in de buurt van die in West-Europa. Dat was natuurlijk niet wat wij gehoopt hadden maar het is vooral tragisch voor de inwoners zelf. Ze zijn dan ook dankbaar dat je als toerist hierheen komt en los van de kosten merk je niets van de crisis dus ik kan het iedereen aanraden!
Op dag één in Unawatuna hebben we het lokale strand bewandeld. Wat ons vooral opviel was de enorm ruige zee! Het strand zelf is ook maar smal en met vloed is er helemaal weinig van over. Je ziet hier veel (lelijke) tentjes langs de kust zowel links al rechts loopt het vast op de rotsen.
De tweede dag gingen we naar Turtle Beach waar, de naam zegt het al, zeeschildpadden rondzwemmen. Deze worden vriendelijk gelokt door wat locals met zeewier en verder redelijk met rust gelaten. Andersom valt te bezien, er kwam een harde golf aan die één van de reusachtige zeedieren vol tegen Ricardo aan sloeg.
Tijdens ons weekje in Unawatuna brachten we tevens een bezoekje aan Galle waar zich een Nederlands fort bevindt uit de koloniale 16e eeuw. De gebouwen uit die tijd geven een mooie sfeerbeeld van hoe het was en het fort is goed onderhouden. Je kan bijna alle plekken gratis bezoeken en rondom over de muur lopen met uitzicht over de hele nederzetting. Omdat het toeristenseizoen nog niet begonnen in was het toen wij er waren een beetje doods maar daarom niet minder mooi. We hadden ons voorgenomen in Galle te gaan eten 's avonds maar hier waren de prijzen nog hoger en in de loop van de middag begon het als een gek te regenen (zoals we dat al meerdere dagen hadden meegemaakt) dus besloten we de bus weer terug te pakken.
Onze laatste dag in Unawatuna wilden we echt relaxen dus gingen we op zoek naar fijne strandbedje om een paar uurtjes te bivakkeren. Bij alle strandclubs is dit gratis, wel wordt natuurlijk verwacht dat je een drankje besteld maar wij vonden de bedjes er niet zo aantrekkelijk uit zien. Oude, leren bedjes of stalen onderstellen gaven ons niet echt dat relaxte gevoel. We waren al eerder voorbij het enorme resort gelopen en besloten te kijken of we hier een bedje konden krijgen. Bij het naar binnen lopen werd ons echter niks gevraagd. We gingen het hotel verkennen om de infinity pools uit te proberen en het uitzicht te bekijken, maar daar waren we weer snel van terug. Toen ik eenmaal in het hotel vroeg of we bij het zwembad plaats konden nemen was het antwoord "of course madam". Of ze nu dachten dat we hotelgasten waren of dat dit sowieso gewoon mag was ons niet duidelijk maar hier namen we gretig gebruik van! De rest van de dag hebben we ons dan ook prima vermaakt op de heerlijk grote en zachte strandbedden, mét schone hotel handdoek, parasol en de helft van de tijd privézwembad met uitzicht op het strand en de zee. Hier hoefden we niet eens iets te bestellen maar we hebben de dorst gelest met een kokosnoot, die nog goedkoper was dan bij andere tentjes ook. Niks te klagen dus.
Na Unawatuna wilden we nog een paar nachtjes in Mirissa verblijven. Achteraf zijn we blij dat we in Unawatuna zijn begonnen en daar langer zijn gebleven. Mirissa vonden we een stuk ongezelliger. Hier was ook nog heel veel gesloten, pas eind november/begin december start hier het seizoen echt. We verbleven in Kismet Rest samen met twee Russische mannen met wie Ricardo nog gezellig een drankje heeft gedaan, als het aan hen had gelegen nog veel meer. De twee avonden dat we hier waren was er een (geplande?) stroomstoring rond 18:00u die twee uur lang aanhield, erg onhandig. Schijnt een dingetje te zijn van de overheid. Sowieso zijn er wel geregeld stroomstoringen in Sri Lanka.
In Mirissa maakten we een wandeling naar Secret Beach waar het ook lekker rustig was, hier ging Ricardo snorkelen en ving een zee-egel om te proeven. In de middag liepen we door de motregen naar Coconut Tree Hill, eenmaal daar werd de regen weer een stukje erger dus pakten we een tuktuk terug naar ons hotel.
-A
Add comment
Comments